நடிகை செளந்தர்யாவின் திரையுலக வாழ்க்கை – இயக்குநர் ஆர்.வி.உதயகுமார் சொன்ன உண்மைக் கதை..!

ராயல் ஃபிலிம் ஃபேக்டரி நிறுவனத்தின் சார்பில் தயாரிப்பாளர் வி.இளங்கோவன் தயாரித்துள்ள திரைப்படம் ‘தண்டகன்’.

இந்தப் படத்தில் நாயகனாக அபிஷேக்கும். நாயகிகளாக அஞ்சு கிருஷ்ணா மற்றும் மனோசித்ரா இருவரும் நடித்துள்ளனர். மேலும் ராட்சசன் வில்லன் ‘நான்’ சரவணன், எஸ்.பி.கஜராஜ், ஆதவ், ராம், வீரா ஆகியோரும் நடித்துள்ளனர்.

இந்தப் படத்தின் பாடல்கள் வெளியீட்டு விழா நேற்று மாலை பிரசாத் லேப் தியேட்டரில் நடைபெற்றது. இந்த விழாவில் படத்தில் நடித்திருந்த நடிகர், நடிகையருடன் ஒளிப்பதிவாளர் தளபதி ரத்தினம், இசையமைப்பாளர்  ஷ்யாம் மோகன், படத் தொகுப்பாளர் வசந்த் நாகராஜ், சண்டை இயக்குநர் பில்லா ஜெகன், நடன இயக்குநர்  ஸ்ரீஷெல்லி, நடிகைகள் அஞ்சு கிருஷ்ணன், எலிசபெத் சூரஜ், தீபா ஆகியோரும் கலந்து கொண்டனர்.

மேலும் சிறப்பு விருந்தினர்களாக இயக்குநர் ஆர்.வி.உதயகுமார், தயாரிப்பாளர் சங்கம்(கில்டு) தலைவர் ஜாக்குவார் தங்கம், மேகா பட நாயகன் அஸ்வின்,  ஆர்.பி.பாலா, நடிகை சனம் ஷெட்டி ,ஆகியோரும் கலந்து கொண்டனர்.

படத்தின் இயக்குநர் K.மகேந்திரன் பேசும்போது, “நான் யாரிடமும் உதவி இயக்குநராகப் பணியாற்றியதில்லை. சினிமாக்களை பார்த்துத்தான் சினிமாவைக் கற்றுக் கொண்டேன்.

50 வயதுக்கு மேல் இயக்குநராக வந்திருக்கிறாரே என்று சிலர் நினைக்கலாம். ஆர்வத்திற்கும், ஈடுபாட்டிற்கும் வயது ஒரு பிரச்சினை இல்லை .மனசுதான் முக்கியம் .என் மனம் இளமையாக இருக்கிறது. என் படம் பற்றி நான் விரிவாக புகழ்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்பதில் அர்த்தமில்லை. ஒரு உண்மைச் சம்பவத்தை அடிப்படையாக வைத்து இந்தப் படத்தை எடுத்து எடுத்திருக்கிறேன். நீங்கள்  பார்த்துவிட்டுச் சொல்லுங்கள்…” என்றார்.

தமிழ்த் திரைப்பட தயாரிப்பாளர் சங்கம்(கில்டு) தலைவர் ஜாக்குவார் தங்கம் பேசும்போது, “இங்கே  எல்லா படங்களுக்கும் திரையரங்குகள் கிடைப்பதில்லை. யாரோ 4 பேர் கையில் திரையரங்குகள்  உள்ளன. இதை  மாற்ற வேண்டும். தமிழக அரசு  சிறிய சிறிய திரையரங்குகளை உருவாக்கி  எல்லா படங்களை வெளியிட ஆவன செய்ய வேண்டும். இதை ஒரு வேண்டுகோளாக வைக்கிறேன். 

அப்போதெல்லாம் திரையுலகினர் ஒரு குடும்பம் போல் இருந்தார்கள். ஒருவரை ஒருவர் விட்டுக் கொடுக்க மாட்டார்கள். இன்று நட்புறவு இல்லை.. இது மாற வேண்டும். எம்ஜிஆர், சிவாஜி விரோதிகள் என மக்கள் நினைத்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் ஒருவர் வீட்டுக்குச் ஒருவர் சென்று சாப்பிடுவார்கள்.  உடன்பிறந்த சகோதரர்கள் போன்று இருப்பார்கள். நாயகனாக நடித்திருக்கும் அபிஷேக்கைப் பாராட்ட சக நடிகராக இருக்கும் அஸ்வின் வந்திருப்பது பாராட்டத்தக்கது…” என்று பேசினார்.

இந்த விழாவில் இயக்குநர் ஆர்.வி.உதயகுமார் பேசும்போது,  “இந்தப் படத்தில் நடித்திருக்கும் நடிகை தீபா இங்கே பேசும்போது படத்தின் இயக்குநரை ‘அப்பா’ என்று பாசத்துடன் அழைத்தார். அதைக் கேட்கும்போது எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. 

உலகமே  சினிமாத் துறையைப் பற்றி தவறாகப் பேசும்போது  ஒரு நடிகை இயக்குநரை ‘அப்பா’ என்று அழைப்பது எவ்வளவு பெரிய விஷயம்..? படப்பிடிப்பில் எவ்வளவு பாதுகாப்பாகவும்,  மகிழ்ச்சியாகவும் உணர்ந்திருந்தால் தீபா இப்படிக் கூறி இருப்பார்..? 

சினிமா ஒரு நல்ல அருமையான தொழில். இங்கே அனைவருமே ஒரே குடும்பம் என்ற உணர்வுதான் இருக்கிறது. இங்கு அன்பும், பாசமும் இருக்கிறது.. அது பலருக்கும் தெரிவதில்லை.

நான் ஒரே ஒரு விஷயத்தை மட்டும் இங்கே பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன். இதுவரையிலும் நான் எங்குமே சொல்லாத விஷயம் அது.

நான் இயக்கிய ‘பொன்னுமணி’ படத்தில்தான் நடிகை சௌந்தர்யாவை திரையுலகத்திற்கு அறிமுகப்படுத்தினேன்.  கார்த்திக்குடன் அவரை ஒரு நாள் படப்பிடிப்பில் நடிக்க வைத்தேன். அப்போதும் அவர்தான் கதாநாயகி என்று உறுதி செய்யவில்லை. அவருடைய நடிப்பை பார்த்துவிட்டுச்  சொல்லலாம் என்று இருந்தேன்.

செளந்தர்யாவிடம் நடிகையர் திலகம் சாவித்திரி நடித்த பழைய வீடியோ கேசட்டுகளை கொடுத்து பார்க்கச் சொன்னேன். பார்த்துவிட்டு வந்து பொன்னுமணி படத்தின் ஒரே ஒரு நாள் மட்டுமே நடித்தார். அப்போது நாங்கள் பொள்ளாச்சியில் இருந்தோம்.

அவர் நடித்த காட்சிகளை உடனடியாக சென்னைக்கு பிரிண்ட் போடச் சொல்லி அனுப்பி, பிரிண்ட் போட்ட பின்பு ஜெமினி லேபிலில் இருந்து  எடுத்த ரஷ்ஷை பொள்ளாச்சிக்கு வரவழைத்து அங்குள்ள ஒரு தியேட்டரில் அதனை போட்டுப் பார்த்தோம்.

கூடவே, மனோரமா ஆச்சியும் சிவகுமார் அண்ணனும் என்னுடன் அந்தக் காட்சிகளைப் பார்த்தார்கள். அவர்கள் இருவரும் அவரவர் கருத்தை என்னிடம் சொன்னார்கள். ஆச்சி மனோரமா சொல்லும்போது “இவள் சாவித்திரி மாதிரி வருவாள்…” என்றார். அது எவ்வளவு பெரிய வார்த்தை..?!

அதன் பிறகுதான் செளந்தர்யாவை அந்தப் படத்தில் நாயகியாக்கி நடிக்க வைத்தேன். சௌந்தர்யா முதலில் என்னை ‘அண்ணா’ என்றார். பிறகு ‘அண்ணன்’ என்றழைத்தார். எனக்கு ஒரு மாதிரியாகிவிட்டது.  “இன்னொருவர் மத்தியில் பேசும்போது ‘சார்’ என்று கூப்பிடு…” என்றேன்.

ஆனால் அவர் ‘அண்ணா’ என்று அழைத்தது முதல்  கடைசிவரையிலும் சௌந்தர்யாவுக்கு நான் ஒரு அண்ணனாகவே இருந்தேன்.  என் மீது தனிப்பட்ட முறையில் மரியாதைவும், அன்பையும் அதிகம் வைத்திருந்தார் சௌந்தர்யா.

என்னுடைய ‘பொன்னுமணி’ படத்தில் நடித்தபோதே இரண்டாவது படமாக சிரஞ்சீவியின் படத்திற்கு நான்தான் அவரை சிபாரிசு செய்தேன். அவர் விரைவில் பெரிய நடிகையாக்கிவிட்டார்.

அவர் வளர்ந்து நடிகையாக பின்பு,  ஆயிரம் பிரச்சினைகளிலும் காதல் பிரச்சினைகளிலும் சிக்கியபோதெல்லாம்   நான்தான் சென்னை, ஹைதராபாத் என்றுபோய் பஞ்சாயத்து செய்து விட்டு வருவேன்.

அவர் சொந்த வீடு கட்டியபோது என்னை அழைத்திருந்தார். ‘நீங்கள் வந்தால்தான் வீட்டுக்குள் செல்வேன்’ என்றெல்லாம்  கூறியபோதும் என்னால் செல்ல முடியவில்லை. மாமன் மகனைத் திருமணம் செய்ய முடிவான போதும் அழைத்தார். என்னால்தான் போக முடியவில்லை.

தமிழில் ‘சந்திரமுகி’யாக  வெற்றி பெற்ற படத்தை  கன்னடத்தில் ‘ஆப்தமித்ரா ‘என்ற பெயரில் வாசு எடுத்திருந்தார். அதில் சௌந்தர்யாதான் நடித்திருந்தார். அந்தப் படத்தில் நடித்துக் கொண்டிருந்தபோது எனக்கு ஒரு நாள் போன் செய்தார்.

“அண்ணா..  என் சினிமா கதை இத்துடன் முடிந்து விட்டது. நடிப்பு வாழ்க்கை  முடிந்துவிட்டது.  இனிமேல் நான் படங்களில் நடிக்க மாட்டேன். ஆப் த மித்ராதான்   என்னுடைய கடைசி படம்.  நான் இப்போது இரண்டு மாத கர்ப்பமாக இருக்கிறேன்..” என்று என்னிடமும், என் மனைவியிடமும்  மாலை ஏழரை மணி முதல் எட்டரை மணிவரை ஒரு மணி நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

தன் அண்ணனின் வற்புறுத்தலால்  பி.ஜே.பி. கட்சிக்காக பிரச்சாரத்துக்கு செல்வதாகக் கூறினார்.   மறுநாள் காலை ஏழு முப்பதுக்கு டிவியை பார்த்தபோது  என்னால் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. அதிர்ச்சியாக இருந்தது. அவர் ஹெலிகாப்டர் விபத்தில்  இறந்துவிட்டார். அவர் வீட்டு கிரகப்பிரவேசத்திற்கு செல்ல முடியவில்லை. திருமணத்திற்கு செல்ல முடியவில்லை. இறப்புக்காவது செல்லலாம் என்று அவர் வீட்டுக்குச் சென்றேன்.

மிக பிரம்மாண்டமாக வீடு கட்டியிருந்தார். உள்ளே சென்றபோது எனது  படத்தை பெரிதாகப் போட்டு மாட்டியிருந்தார்.  என்னால் அழுகையை அடக்க முடியவில்லை .அப்படிப்பட்ட நடிகை சௌந்தர்யா.

இதை  எதற்காகச் சொல்கிறேன் என்றால்,  சினிமா அருமையான ஒரே குடும்பம் போன்ற உணர்வுள்ள தொழில். இங்கே இயக்குநரை  நடிகை தீபா ‘அப்பா’ என்று அழைத்தார். அதற்காக இயக்குநர்  வருத்தப்படத் தேவையில்லை. அது பெருமையான விஷயம்தான்.

அப்படிப்பட்ட சினிமா இன்று எப்படி இருக்கிறது..? இன்று ஒரு படம் எடுப்பது எவ்வளவு சிரமமாக இருக்கிறது..?  அதை வெளியிடுவது எவ்வளவு  சிரமமாக இருக்கிறது..? இன்று எல்லா படங்களும் வெளியிட முடிகிறதா..?

பல  புதிய பெரிய படங்கள் வெளியாகின்றன. சிறிய படங்களும் வெளியாகின்றன. ஆனால், வசூல்தான் வர மாட்டேன் என்கிறது. அண்ணா, கலைஞர், புரட்சித் தலைவர், அம்மா என்று பல சினிமா ஆளுமைகள் இருந்த துறை இது. சினிமா அழியக்கூடாது.

ஒரு டிக்கெட் 100 ரூபாய் விற்கிறது என்றால்  அதில் தயாரிப்பாளர்களுக்கும் 30 ரூபாய், தொழில் நுட்பக் கலைஞர்களுக்கு 30 ரூபாய் என்றும் 40 ரூபாய் தியேட்டர்காரர்களுக்கும் சேருமாறு முறைப்படுத்த வேண்டும்.

ஒரு நடிகர் ஒரு கோடி ரூபாய் சம்பளம் வாங்குகிறார் என்றால் 10 லட்சத்தை  முன் பணமாகக்  கொடுத்து விட்டு 90 லட்சத்தை வசூலில் இருந்து எடுத்துக் கொடுக்கும்படி வரைமுறைப்படுத்த வேண்டும்.

பெரிய ஹீரோக்கள் தங்கள் படம் மட்டும் ஓடினால் போதும் என்று நினைக்கிறார்கள். சினிமா துறையின் வளர்ச்சியைப் பற்றி யாரும் கவலைப்படவில்லை. 100 கோடி, 60 கோடி, 50 கோடி என்று சம்பளத்தை வாங்கி விட்டு தன் படம் மட்டும் ஓடினால் போதுமென்று நினைப்பதை மாற்ற வேண்டும்.

அமெரிக்காவில் இருப்பதுபோல் இங்கேயும் வசூலில் பங்கு என்கிற முறை வர வேண்டும். அதனால்தான் அமெரிக்காவில் எல்லா படங்களும் ஓடுகின்றன.  ஒன்றை ஒன்று வசூலில் முறியடிக்கின்றன. இது போன்ற நடைமுறைகள் அங்கே இருப்பதால்தான் ஹாலிவுட்டில் எல்லாப் படங்களும் வெற்றி பெறுகின்றன.

இது புதிய விஷயம் அல்ல. இந்த முறைப்படுத்துதல் செய்தால்தான்  சினிமா நன்றாக இருக்கும். இங்கே ஒரு கூட்டம் மட்டும் சம்பாதித்துக் கொண்டே இருக்கிறது. ஒரு கூட்டம் மட்டும் இழந்து கொண்டே இருக்கிறது.

தமிழ்த் திரைப்பட துறையில் திரையைப் பார்க்க முடியாமல் 450 படங்கள் முடங்கிக் கிடக்கின்றன.  ஒரு படத்திற்கு இரண்டு கோடி என்றால்கூட  ஆயிரம் கோடி ரூபாய்க்கு மேல் இப்படி முடங்கிக் கிடக்கிறது.

தயாரிப்பாளர் சங்கம், திரைப்பட வர்த்தக சபை, நடிகர் சங்கம் என்று பல சங்கங்கள் இருக்கின்றன. ஆனால், யார் என்ன செய்கிறார்கள் என்று யாருக்குமே தெரியாது. இப்படி இருந்தால் எப்படி சினிமா வளரும்..? இதில் மாற்றம் செய்ய வேண்டும்..?

சினிமாவில் உள்ள ஒரு தவறான போக்கு  ஒரு படம் ஓடி விட்டால் இயக்குநர்கள் தன்னால்தான் எல்லாம் நடந்தது  என்று தானாகவே முளைத்து வந்தது போல் தலைகால் புரியாமல்  ஆடுகிறார்கள். ஒரு பட வெற்றிக்கு  அகந்தையுடன் இருந்தால்  அடுத்தப் படம் தோல்வியடையும்போது யாரும்கூட இருப்பதில்லை.

அதே சமயம் நல்ல இயக்குநரையும் யாரும் கண்டு கொள்வதில்லை. நடிகர்கள்  யாருடனும், நட்பு நட்புறவுடன் இருப்பதில்லை. திறமைசாலிகளை யாரும் கண்டு கொள்வதில்லை.. இந்த நிலை மாற வேண்டும்…” என்று இயக்குநர் ஆர்.வி.உதயகுமார் பேசினார்.